Dit stukje heb ik als titel meegegeven: grenzen aan de groei. Dat was ooit de titel van het in de jaren ’70 geschreven rapport van de Club van Rome. Het was een rapport dat voor het eerst de wereldwijde uitputtingsproblematiek beschreef (1972). In dit stukje wil ik niet de milieu uitputtingsproblematiek bespreken, maar de uitputtingsslag die mensen zichzelf en anderen aandoen. Als mens moet je groeien wordt er overal gezegd. Jezelf verbeteren, je moet dingen leren. Groei, groeien, groeist.
Maar is dat eigenlijk wel nodig, waarom zouden we ons zo druk maken? Het is echter overal zo aanwezig, je kunt er moeilijk aan ontkomen. Je moet van alles, de druk is hoog. Verwachtingen alom: van de buitenwacht, maar ook van jezelf. Dit geeft veel stress en kan zelfs uitmonden in overspannenheid en burn-out.
Aan de andere kant is er teleurstelling als je iets nièt doet, of als iets niet gelukt is. De grote carrière bijvoorbeeld die niet van de grond gekomen is, of je hebt geen bestendige relatie kunnen onderhouden. De droom die niet uitgekomen is.
Beide situaties creëren stress. Maar voor beide is er wel één antwoord: je bent al goed zoals je bent. Je hoeft niets te doen dat je meer mens maakt; hoe meer mens kun je worden? Dit is een diepere waarheid die in jezelf zit, die je rust kan geven. Die rust kan je helpen om beter naar jezelf te luistenen, zodat je ook beter je grenzen kunt zien én bewaken. Laat het zinnetje eens bij je binnenkomen: je bent goed zoals je bent. Kun je de rust voelen die dat met zich meebrengt?
Groeien is mooi, maar het moet wel bij jou passen. Groei is iets natuurlijks per definitie, het gebeurt automatisch, je kunt het niet tegengaan, niet stoppen. Je kunt groei wel bevorderen, maar dat moet wel afgewisseld worden met periodes van rust. Er is een evenwicht dat bewaard moet worden. Zo werkt het in de natuur, zo werkt het ook voor jou.
Wil je weten hoe je tot rust komt, of wil je al wandelend met me hierover van gedachte wisselen? Neem dan contact met me op.